Najpoznatnije spaljivanje knjiga se odigralo 10.maja 1933.godine. Nemačka studentska organizacija je 6.aprila započela akciju čišćenja (“Säuberung”). Dva dana kasnije, objavljen je spisak od 12 teza za zaštitu “nemačkog jezika i književnosti”. U tezama je istaknuto da jezik i književnost potiču iz naroda i da predstvljaju izraz narodne tradicije i da je trenutno stanje nezadovoljavajuće jer postoji raskorak između narodne volje i aktuelne književnosti, a od Nemaca se tražilo da čuvaju jezičku čistotu. Jevreji su imenovani kao glavni neprijatelji jezičke čistote.
Ovo je bio početak obračuna sa intelektualnom elitom u Nemačkoj, a prva meta su bili “jevrejski intelektualci”. Oni su morali da se uklone sa univerziteta i fakulteta, kao i njihovi radovi.
Nepunih mesec dana kasnije, 10.maja 1933.godine širom Nemačke je spaljeno više od 25.000 knjiga, prvenstveno u univerzitetskim i fakultetskim centrima. Studenti su bacali neželjene knjige na lomače uz veliku pompu. Po izjavama očevidaca, knjige su gorele na lomačama, orkestri su svirali. U Berlinu se skupilo više od 40.000 ljudi na Opernplacu da bi čuli govor Jozefa Gebelsa, koji se skupu obratio rečima “Ne dekadenciji i moralnoj korupciji”.
Spaljivanje knjiga bio je početak terora u kulturi koji je trebalo da uništi “nepoželjnu i štetnu literaturu”, suprotnu “nemačkom duhu”. Na meti su se našli jevrejski, marksistički i pacifistički pisaci. Istog dana su u dnevnim novinama objavljeni i spiskovi “dekadentnih književnika”, čije knjige nisu bile u skladu sa „nemačkim duhom”.
Na lomačama su paljene knjige Bertolta Brehta (Brecht), Zigmunda Frojda, Tomasa Mana, Karla Marksa, Štefana Cvajga, Franca Kafke i mnogih drugih pisaca, filozofa i naučnika.
U znak sećanja na Univerzitetu Humbolt u Berlinu, juče je održana komemoracija. A kako prenose e-novine predsednik Bundestaga Norbert Lamert je na komemoraciji izjavio da Nemačka još nije povratila međunarodni intelektualni ugled koji je uživala pre nego što su nacisti odlučili da “raskrste sa civilizacijom”.
